Widia Soochit zit tijdens het interview midden in de voorbereidingen voor haar arangetram op 28 april. Gelukkig plant ze alles zo goed dat ze zelfs nog tijd heeft voor een interview, vlak voordat ze de nachtdienst ingaat in het ziekenhuis als arts in opleiding tot internist: ja, deze danseres werkt hard aan haar beide passies. Voordat ze aan de slag ging met haar arangetram vond ze het nog onzin dat daar zo de nadruk op gelegd wordt door andere dansers. En hoe ziet ze dat nu? En wat zijn haar plannen na 28 april?
Het gaat ‘wel aardig’, zegt ze over de voorbereidingen. “Ik ben nog volop aan het trainen met Jolanda (Boejharat), die heeft er alle vertrouwen in. Nu beginnen de zenuwen wel wat minder te worden. Ik was heel erg zenuwachtig: haal ik het wel… het vertrouwen bij mezelf krijg ik steeds meer terug. Je gaat het wel doen omdat je denkt: het gaat me lukken! Maar ik leg de lat voor mezelf best hoog.” Widia heeft al een aantal arangetrams meegemaakt. “Ik weet wat het eindresultaat moet zijn. En ik ben sinds vorig jaar mei bezig. Ik heb een drukke agenda, dus ik plan ver vooruit.”
Sinds haar tiende danst zij bharatanatyam. Ooit zag ze op tv een toneelstuk van de Ramayana met dans erin en toen was ze helemaal verkocht. Toevallig gaf Indrani Hoogendoorn les in een buurthuis op loopafstand. “De eerste paar lessen kan ik me nog goed herinneren: ik liet thuis enthousiast zien dat ik namaskar en tat adavu geleerd had. Ik was gelijk verliefd.” Toen Indrani Hoogendoorn stopte, was Widia net druk met haar studie. “Na twee jaar niet dansen begon het te kriebelen. Toen ben ik kort bij Wienarai geweest in Rotterdam, daarna bij Jolanda op advies van mijn tante (Usha Jaggan). Ze zei: ‘als je toch je arangetram wil bereiken, dan ben je bij Jolanda of Sitra (Bonoo) aan het goede adres.’ Mijn tante is ook afgedanst, en zij doet ook de presentatie van mijn arangetram.”
Wat betekent het arangetram voor jou? “Ik ben nou twintig jaar bezig. Het is de ontwikkeling van iets dat een hobby was, wat je een keer per week een uurtje deed, naar een serieuze hobby. Een soort mijlpaal, laten zien wat je in huis hebt, laten zien dat je er bent. En ook een soort voldoening. Het is een examen, maar niet het eindexamen. Daarna kun je nog veel meer bereiken. En je merkt wanneer je aan workshops meedoet of met anderen gaat werken, dat het eerste wat ze aan je vragen is ‘heb je arangetram gedaan? O, nee, ik zoek wel mensen die afgedanst zijn.’ Ik dacht: wat maakt dat nou weer uit, maar ik merk nu wel dat je in dit traject de puntjes op de i zet, helemaal doorgetraind wordt, waardoor je er toch als een andere danseres uitkomt.” Stoer! Want een arangetram is niet niks natuurlijk. Heb je nog tips voor andere dansers die arangetram zouden willen doen? “Begin op tijd. Op gegeven moment dacht ik: ik ben er klaar voor. Dat gevoel moet er wel zijn. Het vertrouwen dat je een show van 1,5 uur kan voldansen met voldoende kwaliteit. Ik denk dat je een plaatje voor ogen moet hebben van hoe je het wilt aanpakken en aankleden. Dat moet je ver van tevoren bedenken. Maar zo zit ik erin.”
Er is niet één dans in haar arangetram die heel bijzonder is voor Widia, een heleboel dansen zijn haar lief. “Thillana is gewoon leuk om te dansen. Ik heb het al een aantal keer op het podium gedaan. Ik heb een nieuw item van Renjith en Vijna geleerd, een interessant item met verschillende ritmes erin. Zij zijn van Kalakshetra, maar Jolanda is van de Kanjivaram bani. Dus er is wel verschil tussen de stijlen. Kleine dingen zijn anders. Met Jolanda heb ik die dans ontleedt en omgezet naar onze stijl, zodat er niet een losstaand item in de voorstelling zit die niet bij het geheel past. Natanam adinar is ook leuk om te dansen. Ik voel me aangetrokken tot Shiva. En ik ben bezig met een Keerthanam, Sadhinchane, over Vishnu. Dat is het langste item, daar heb ik me echt in vastgebeten, dat beleef ik ook enorm.”
En weet ze al wat ze na 28 april wil gaan doen? “Dat weet ik niet precies. Afgelopen jaar heb ik met Satyagraha meegedaan, dat was mijn eerste professionele dansvoorstelling. Ik was daar wel van onder de indruk, ik vond het heel leuk om mee te doen. Ik ga geen dansschool opzetten, want daar heb ik geen tijd voor. Dus meer ‘projecten’ met andere mensen. Ik kan niet in mijn eentje een voorstelling organiseren, maar in samenwerking wel. Ik leef nu even tot 28 april, maar dit is zeker niet het einde!” Over Indiase dans in Nederland heeft ze ook wel een mening: “We leven nog best wel op eilandjes. Vanuit elke dansschool wordt loyaliteit verwacht. Als mensen overstappen of samenwerken met anderen is er frictie. Maar ik vind dat een danseres ook verder zou moeten ontwikkelen en haar eigen dingen kan doen, daarin zit groei. Elke dansschool is opnieuw het wiel aan het uitvinden en loopt tegen dezelfde problemen aan, terwijl je samen dat heel goed kan oplossen. En waarom is er maar één keer per jaar een India Dansfestival, door één theater? Waarom kan dat niet meer zijn? Dat soort dingen, daarvoor moet je de handen ineen slaan.”
Widia is een brok energie, maar als ik aan haar vraag hoe zij zich voelt tijdens het dansen zegt ze: “Rustig. Ik kan alle stress en zorgen van mijn werk in dans kwijt.” Deels is dans ook een uitingsvorm van devotie voor haar: “in het proces naar het arangetram ben je gewoon aan het trainen, daar is niks religieus aan. Maar de inleving die je in de dans hebt, de expressie, dat komt wel voor een deel uit de devotie die ik voel. Maar je hoeft niet religieus te zijn om te dansen. Er zijn religieuze stukken, maar het is in eerste instantie een kunstvorm. Ik denk dat je het los van elkaar kunt zien.”
Gedreven en met passie: het belooft een mooi arangetram te worden!
28 april: Arangetram van Widia Soochit, Theater Zuidplein, Rotterdam.
Mua: Sjekiela Ajoeb
Fotograaf: Sunny Jagesar
Marjol Rooze
Latest posts by Marjol Rooze (see all)
- In the spotlight: Widia Soochit - 1 februari 2018
- In the spotlight: Satishkoemar Myre-Makhan - 1 januari 2018
- In the spotlight: Poernima Gobardhan - 1 oktober 2017
